De kracht van vriendschap wordt gevoed door ieders onafhankelijkheid.
In mijn boek delen vier vriendinnen lief en leed. Ze overlopen elkaar niet, maar hebben elkaar hard nodig. Eigenlijk leven ze alle vier alleen, en toch delen ze alles samen. Dat is vriendschap. Op de momenten dat ze samenzijn durven ze alles aan elkaar te vertellen. Als er iets moois of pijnlijks gebeurd wordt het met elkaar gedeeld, maar soms hebben ze ook ruzie met elkaar, een ruzie die snel weer wordt opgelost, omdat ze elkaar kennen en het beseffen wanneer het hun eigen onvermogen is, hun eigen pijn, die geprojecteerd wordt. En soms geven ze aan dat ze echt alleen willen zijn. Even in alle rust onder de bank, janken op je eigen tempo of mediterend in een hoek. Respect om dan de ander te laten Zijn.
Ikzelf leef al vele jaren alleen, dat wil zeggen dat er niemand met mij samenwoont, hetgeen niet wil zeggen dat niemand mijn leven deelt. Ik ben gezegend met een aantal zeer goede vrienden en vriendinnen. Leuke vrolijke en gecompliceerde mannen en vrouwen zoals ik in mijn boek 'De tijd stond stil' beschreven heb. Ik ervaar deze vriendschappen als een zegen. Een zegen om deze lieve mensen in mijn leven te hebben waar ik dag en nacht bij aan kan kloppen, op alle verschillende manier en voor alle verschillende onderwerpen. 'Help! luister wat er nu weer is gebeurd ! heb je koffie? even bijkomen hoor, heb je even? Heb je die film al gezien? oh echt dat boek moet je lezen...'
Het zijn persoonlijke face tot face live contacten, zoals bij mijn aller liefste buurvrouwen, (want die heb ik ook) waar ik gillend van de lach of jankend naar binnen kan rennen - over en weer overigens - of vrienden en vriendinnen die ver weg wonen en waarmee ik via face time volledig op de hoogte kan blijven van elkaars lief en leed. Ze zijn er voor me. Ze hebben alle leeftijden, waren ooit een student van mij en werden vrienden of waren bevriend met mijn kinderen en zijn bij de keukentafel blijven hangen, of waren de ouders van de vrienden van de kinderen, haha die kennen jullie ook wel. De beste vrienden leer je kennen op het schoolplein... en op het schoolplein van je kinderen. Kortom vriendschap is de basis van het bestaan, tenminste oprechte vriendschap waarbij je jezelf kunt zijn en die je op je donder geven als zij denken dat dat nodig is.
Ondanks deze loftuitingen kan ik het iedereen aanbevelen om er soms even helemaal alleen op uit te gaan. Leven met je Zelf, volledig los van je eigen leefomgeving, je werk of routines en de verwachtingen van anderen. Weg van je roots, weg van je woonplaats, weg van je familie en vrienden. Echt alleen.
ps de hond mag mee.
Studenten van mij gingen vroeger backpacken, naar Australië of waar dan ook. 'op zoek naar zichzelf', zeiden ze dan. 'Ik moet even weg.' Ze kwamen terug als een ander mens... of ... als zichzelf. Losgekomen van de oneigenlijke gedragingen die zij zichzelf hadden aangeleerd om de harmonie te bewaren met wie dan ook.
In ieder huwelijk zouden de partners af en toe een paar maanden los van elkaar door het leven moeten gaan, denk ik. Los van de ander - ontwikkelen - of liever gezegd het af-wikkelen van aangeleerd gedrag door de jaren heen om de harmonie met de partner te bewaren. Wie is nog zichzelf? Wie heeft zichzelf ingeleverd, opgelost in het harmoniemodel van de relatie...Wie is volledig vrij gebleven van de kaasschaaf waarmee de ander jou in vorm heeft geschaafd, zoals zij je wilden hebben? Wie zegt in een huwelijk continu het woord 'WIJ", dan krijg ik al helemaal de kriebels. Jij en ikke, ikke en jij, horen bij elkaar... maar zijn onafhankelijke zelf-denkende individuen die samen een huwelijk vormen. De basis van de driehoek, waarvan weliswaar de top een samengaan is van de twee, maar pas een echte verbinding kan zijn als de twee basispunten los van elkaar stevig verankerd zijn in hun eigen identiteit.
Nou heb ik makkelijk praten. Ik ben zo ie zo alleen en hoef niet tegen een partner te zeggen, 'Lieverd, ik hou van je, ik vind je hartstikke tof, we hebben zes kinderen samen groot gebracht, met toffe carrières een geweldig leven opgebouwd, maar nu wil ik even onderzoeken wat er nog van mij ZELF over is, tot later!'
Deden we het maar zo, dat zou een hoop ellende schelen. Laatst hoorde ik dat een stel van ver in de tachtig was gaan scheiden. Heer in de hemel wat een leed en wat een onachtzaamheid voor je Zelf en de ander.
Ik kan deze levens filosofie met jullie delen omdat ik nu al weken alleen in een boerderij in het Franse Lot et Garonne landschap vertoef met hond en houtkachel. In de nachten hoor ik snuivende wilde zwijnen die de restanten van het zonnebloemveld dat de woonstede hier normaliter omgeeft omploegen met hun slagtanden op zoek naar wortels, denk ik, samen met Herten en ander klein wild. Mijn hond die dicht tegen mij aan op het grote bed ligt, veilig tussen de dikke stenen muren, gromt af en toe en steekt snuivend haar neus in de lucht. Ondanks dat mijn hart op die momenten iets sneller gaat kloppen - want ik ben ook maar een vrouw alleen - spreek ik haar geruststellend toe en zeg dat het maar een zwijn is die zijn leven overigens niet zeker is, want het jachtseizoen is al begonnen en zwijnenbiefstuk in rode wijn prijkt aan de top van alle menu's van de Franse restaurants ( denk maar aan Asterix en Obelix, die zwijnen hadden het zwaar). Na het verhaal van de rode wijn hoor ik een diepe zucht en legt mijn hond haar kop op op de deken, waar ongeveer mijn been is, en slaapt door. Ik ook, maar wel met de gedachte dat het zo fantastisch is om hier te zijn, alleen, los van alle verwachtingen en routines, vrij, wetend wie ik ben en wie ik wil zijn.
Ik hoop dat ik het kan vasthouden.
