Een eind aan het eenzame pad.
Vanmorgen werd ik gebeld door een journaliste van de regionale pers in Noord Holland, die mij in no time weer mega enthousiast maakte over mijn eigen boek. Zij begreep waarom het er moest zijn en dat het boek het waard was om gelezen te worden. Het verwerken van ballast uit het verleden, een luisterend oor, steun en vriendschap, maakt een einde aan het eenzame pad. Zo gaf Annemieke Ooms mij vanmorgen weer de kracht om door te gaan.
- Ik kan niet ontkennen dat ik de laatste week de moed in de schoenen had laten zakken.
- Een boek schrijven is super leuk. Een boek uitbrengen is spannend, maar een boek promoten is erg enerverend voor een mens zoals ik die bij de eerste tegenslag de handdoek in de ring gooit. Ik ben geen competitief ingesteld mens. Ook vroeger op school en met spelletjes liet en laat ik nog steeds de ander winnen. Kan mij wat schelen, dan maar niet.
- Een houding die nu niet echt meewerkt.
De verhalen in de pers, die aandacht aan mijn boek moesten geven, gingen na een paar weken de totaal verkeerde kant op.
- Mijn eerlijke antwoord dat ook ikzelf in therapie was geweest voor mijn kindertehuis periode en twee dode vaders, dreigde het belang van mijn boek zwaar te overschaduwen. Alle aandacht ging naar het mishandelde kind. Een trauma dat ik allang verwerkt heb en dat mij alleen maar de moed had gegeven om anderen te enthousiasmeren de ballast uit het verleden overboord te gooien, zodat het bootje weer een rechte koers kan varen op de rivier van het leven.
Ik werd opnieuw geconfronteerd met de angsten van vroeger, Niet over praten, ze geloven je vast niet... Familieleden of kennissen die vonden dat het vast niet zo erg was geweest. Weer die vraag door mijn hoofd... vinden ze me een aansteller? zo erg was het toch allemaal niet en... Het is een keuze om getraumatiseerd te zijn en last te hebben van nare periodes uit je leven.
Plotseling werd ik Anne, de hoofdpersoon uit mijn boek. Anne die rondloopt met een mega trauma en het niemand durft te vertellen uit angst dat ze niet geloofd wordt. Anne, die s nachts gillend wakker wordt en overdag net doet of er niets aan de hand is. Bang dat niemand haar zal geloven.
Het is nu allemaal verwerkt en het kan mij geen moer meer schelen wie mij geloofd. Ik hoef geen krantenkoppen meer tevoorschijn te halen om het verhaal van toen te onderbouwen. Het is mijn verleden, mijn gevoel, en gelukkig is nu alles wat mij wakker hield door de EMDR en mijn lieve therapeute verwerkt en netjes gearchiveerd in de kast, in het laatje; 'Shit van vroeger.' Dat wens ik iedereen toe.
Dus, over dat kindertehuis hoef ik het niet meer te hebben, dat was mijn verhaal.
NU zijn de vriendinnen uit mijn boek aan de beurt. Het zou zo geweldig zijn als zij de kans krijgen om hun verhaal te vertellen. Zodat iedereen die het leest begrijpt waarom hun vriendin zo stil was, dat de lezers inzicht krijgen in hun eigen verborgen leed en gaan praten. Alles durven vertellen zonder de angst dat iemand zal zeggen, 'ach het is je eigen keus om het zo zwaar op te nemen.'
Ik wens iedereen de kracht om ballast te delen, zodat je niet in eenzaamheid verder hoeft te sjouwen met je oude pijn.
