Heb je ooit zelf een trauma opgelopen? vroeg de journaliste van de krant...
TJa, natuurlijk, wel meerdere. Voor het trauma dat ik opliep in het kindertehuis ging ik meer dan vijftig jaar later in therapie omdat ik mij plots realiseerde dat ik enorme bindingsangst had en vluchten mijn tweede natuur was geworden.. pffffffff - weg wezen!!
- Ik was achtenvijftig jaar oud toen de directeur van de hbo-opleiding waar ik als docent aan verbonden was, voor de honderdste keer aan mij vroeg of ik nu eindelijk eens een vaste aanstelling wilde. Een ander zou er een moord voor doen, maar tot zijn verbazing hoorde hij weer hetzelfde antwoord: ‘Sorry Huub, dat kan ik niet.’ Ik zei niet: ‘Dat wil ik niet.’ Ik zei; ‘Dat kan ik niet.’
- De consequentie van deze keuze om mijn ‘vrijheid’ te behouden was dat ik in mijn gehele werkzame leven geen pensioen heb opgebouwd. Ongenadig stom misschien, maar ik kon niet anders, want ik had enorme bindingsangst.
- Het verlies van mijn vader toen ik een kleuter was, het verblijf in het kindertehuis omdat mijn moeder het niet meer aankon en de dood van mijn stiefvader, die overleed toen ik een puber was, had me getekend voor het leven.
- Vanaf mijn 5e stond ik op de overlevingsmodus. De pijn, de angst en de eenzaamheid zijn nooit verdwenen.
- Omdat ik niet van iemand afhankelijk wilde zijn, ging Ik heel hard werken en ik wilde altijd weg kunnen als ik het weer eens vreselijk benauwd kreeg.
- Toen ik tegen de zestig liep viel de slagboom. De dubbele bodem van mijn ziel waaronder ik alle angsten zorgvuldig had opgeborgen, kraakte en piepte en brak in duizend stukken. Nachtelijke demonen en flarden van de mishandelingen in het kindertehuis, creëerden paniek aanvallen in het donker. Ik werd doodsbang als een deur op slot zat, stikte in kleine ruimtes en hoorde in mijn nachtmerries het gekakel van kippen uit het kippenhok waarin ik als vijf jarige werd opgesloten.
- Vluchten kon niet meer. Ik was doodmoe, kreeg hartklachten en tinnitus waarvoor ik onderzocht werd bij het audiologisch centrum in Alkmaar. Daar zat een jonge meid. Ze was maatschappelijk werkster. Zij was degene die zei dat ik in therapie moest gaan, de troep uit het verleden moest verwerken. Je hebt teveel meegemaakt en je hele lichaam staat op alarm, zei ze. Ze gaf me een naam en een telefoonnummer. Ik was duidelijk aan het einde van mijn latijn anders had ik haar überhaupt nooit verteld wat ik had meegemaakt. Zonder morren deed ik wat ze zei... opgelucht dat ik nu bij een psycholoog alles kon vertellen wat er vroeger gebeurd was.
- Natuurlijk dacht ik nog, wie gaat dit geloven? Ben ik een zeurpiet dat ik na al die jaren nog aandacht wil… ‘Stel je niet zo aan,’ ik hoorde de reactie al, maar het tegenovergestelde was waar. Ik kreeg gehoor en begrip en kon huilend herbeleven bij een therapeut die mij hielp om alle nare ervaringen een plek te geven.
- Tijdens de therapie werd ik mij bewust dat ik vijftig jaar lang besluiten had genomen gebaseerd op mijn bindingsangst, nu begreep ik waarom ik 25 keer verhuisd was, in het buitenland kon gaan wonen en werken, zonder heimwee… naar niemand, naar niets.
De bindingsangst zit te diep geworteld om door de therapie weggevaagd te kunnen worden. Dat zal eeuwig een deel blijven van mijn identiteit.
Natuurlijk hou ik van vrienden en familie, maar...een grote maar, als iemand onbetrouwbaar wordt- onveilig - neem ik afscheid en zal nooit meer een vorm van verbinding met die persoon kunnen aangaan. Dan reageer ik puur fysiek, misselijk en kortademig bij een ontmoeting met die persoon en dan vlucht ik weer, wegwezen!!!
Toch heeft de therapie wel degelijk geholpen want de slapeloze nachten, de kippen, de angsten, zijn verdwenen. En de grote lantaarn in mijn voortuin is mijn lichtbaken in de nacht, ramen en gordijnen open.
